No i nareszcie – kolejny Hamilton ? Jest to pierwszy utwór z drugiego aktu, który pojawił się u nas na kanale. Wszystkie dotychczasowe piosenki – a było ich już dziewięć – pochodziły z pierwszej części spektaklu. Stąd automatyczna przerzutka, o której wspomnieliśmy w pogadance z Kubą: Lafayette staje się Jeffersonem, a Mulligan – Madisonem.

Na samym początku utworu pojawia się nawiązanie do piosenki, której jeszcze nie ma na kanale w naszym wykonaniu. Alexander mówi „chyba w końcu czas, by wykorzystać pańskie sposoby: mów mniej, mniej wprost”, bezpośrednio cytując poradę, którą otrzymuje od Aarona Burra w momencie ich pierwszego spotkania, czyli w utworze „Aaron Burr, Sir”. W oryginale „talk less, smile more” zupełnie nieprzetłumaczalne w czterech sylabach na język polski – „smile” to jednosylabowiec, „uśmiechaj” zajmuje ich aż trzy ? Uciekliśmy się więc po raz kolejny do zastanowienia, co najlepiej oddaje nastawienie i postać Burra. Tak powstało „mniej wprost”, które chociaż nie o uśmiechu, odwołuje się do jego zasady wiecznego stania z boku i niewypowiadania swojego zdania po to, żeby móc wszędzie znaleźć powodzenie.

Aaron Burr reaguje w mocno zdystansowany sposób, bo od samego początku spektaklu Hamilton niekoniecznie wykazywał skłonność do słuchania jego rad – wręcz przeciwnie, bardzo często odnosił się do nich z politowaniem, mając zupełnie odmienne przekonania. Wydaje mu się więc mocno podejrzana ta nagła zmiana kierunku – co zresztą szybko potwierdza się w dalszej części piosenki, gdy Hamilton w bezczelny sposób drwi z Burra i jego motta „Nie spiesz się”, które widzowie poznają we wcześniejszych scenach. I znowu niczym echo rozlegają się słowa „jeśli nie wybierzesz drzwi, w przedpokoju zostaniesz” – to z kolei pierwsza rada, której Hamilton udzielił Burrowi, widząc, jak ucisza swoich przyjaciół głoszących rewolucyjne tezy we wspomnianej już wyżej piosence „Aaron Burr, Sir”.

Największą ironię sytuacji tworzy właśnie odpowiedź Burra. Przez cały utwór zastanawia się jak to jest, że mimo bycia ważną osobą w polityce, nie ma okazji nigdy być w „tym pokoju, gdzie wszystko się dzieje” w kluczowych, historycznych momentach. Mimo że śpiewa o tym, że nie wiadomo, jak doszło do porozumienia, dosyć szybko pokazuje, że dokładnie zna przebieg wydarzeń i relacje świadków – w całej sytuacji nie irytuje go w ogóle tajemnica „jak to się wydarzyło?”, a właśnie ta dużo bardziej osobista kwestia: „dlaczego mnie przy tym nie było, dlaczego nikt mnie nie zaprosił?”. Hamilton w dosyć typowy dla siebie bezpośredni sposób mówi mu „Burr, nie zapraszamy Cię, bo nie masz swojego zdania i nie wiadomo czego chcesz w życiu. Powiedz, czego ty chcesz?”, na co Burr odpowiada właśnie w najbardziej „Burrowy” sposób: „ja… chcę BYĆ W TYM POKOJU!”, nieświadomie potwierdzając wszystkie zarzuty Hamiltona.

Jest to mocny moment zwrotny w zachowaniu Aarona Burra i jego relacji z Hamiltonem. Utwór, który dzisiaj opublikowaliśmy, rozpoczyna całą sekwencję wydarzeń i wzajemnych docinek pomiędzy Hamiltonem a Burrem, który stwierdza, że grubą kreską oddziela przyjaźń z Hamiltonem od ich rywalizacji politycznej i od tej pory „nie bierze jeńców”. Doprowadza to do sytuacji, gdy….

Ale to już chyba opowieść na inną piosenkę ?